Fate Chapter 14: Unexpected Sad Happening

 

Last night was the greatest night ever!

Buong gabi lang kaming magkasama ni Jules pero namimiss ko na agad siya. Walang araw naman na hindi naming namiss ang isa’t-isa eh. Well break ko na sa mga oras na to sa school at nangako siya na sabay kami magbreabreak ngayon. Wala kasi silang klase naglive ang proff nila at wala pang nakikitang papalit kaya pinauwi na lang sila. Excited na ulit akong Makita siya.

Bessie: Hoy! Ikaw ha. Bakit hindi pa kaya kayo magpakasal nung lalaki nay un?

Natalie: Nagpakasal na!

Bessie: What?

Natalie: Hindi official pero para sa amin kasal nay un.

Bessie: Loka ka talaga eh no. Para kayong mga bata!

Natalie: Guess we’re just two people inlove.

Bessie: Kayo na inlove ha! Mukhang tumatawag na siya. Sige una na ako total hindi ka naman sasabay sa akin ngayon.

Natalie: INGAT BESSIE! Hello?

Jules: Hello? Kamusta naman ang queen ko?

Natalie: Heto hinihintay ang hari niya.

Jules: Hahahahah.. don’t worry malapit na ako! Hintayin mo lang ako ha.

Natalie: Yes, Sir! Baba mo na yung phone nagdradrive ka mamaya maaksidente ka pa.

Jules: Ayoko I just wanna hear your voice pa.

Natalie: I love you Jules!

Jules: Hahahahaha…patay na patay ka talaga sa akin no?

Natalie: Yabang!

Jules: Biro lang!

Natalie: Anon a?

Jules: I love y…BOOOM!

Hindi natuloy ni Jules ang sasabihin niya. Bigla akong kinabahan sa narinig ko dahil may narinig akong malakas na pagbangga.. Kinabahan ako kaya naman dinaial ko ulit yung no. niya pero out of coverage area na. Ano bang nangyari kay Jules. Habang paikot-ikot ako sa kinakatayuan ko ay bigla kong napansin na may nagtatakbuhang mga tao palabas ng campus may nagbanggaan daw. Biglang bumilis ang tibok ng puso ko sana mali ang hinala ko na si Jules yun. Sana ay choppy lang ang connection kaya hindi niya natapos ang sasabihin niya. Mabilis akong tumakbo papalabas hindi ko alam kung bakit ako umiiyak pero pinipilit ko ang sarili ko na kumalma kaso hindi ko magawa. Pagkalabas ko agad na dumagundung ang puso ko kilala ko ang sasakyan na nabangga. Pero pinilit ko pa rin na isipin na kamukha lang yun nun. Peron g papalapit ako ng papalapit ay biglang nanlalmbot ang mga tuhod ko at napatakbo ako ng bigla kay Jules.

Tama ang kutob ko! Sa kaniya nga ang sasakyan nay un. Si Jules ang nasa loob ng sasakyan. Hindi ako makapagsalita ng mga oras na iyon at patuloy ang pagtulo ng mga luha ko.

Natalie: Jules! Gumising ka Jules! Please wake up! Ano ba! HELP! HELP!

Tinawag ko ng tinawag ang pangalan niya pero hindi Siya sumasagot. Yakap yakap ko na siya at sumisigaw na ako ng tulong. Buti na lang at may doctor ang clinic namin at agad na nalunasan si Jules ng first aid at nadala sa ospital.

Hindi ko alam ang gagawin ko kapag nawala siya. Hindi…..Wala akong magawa sa mga oras nay un kung hindi ang umiyak ng umiyak habang si Jules ay duguan. Sumama ako sa ospital at hanggang doon ay wala akong imik. Kasalanan ko ang lahat eh. Kung hindi sana ako pumayag na magkita kami ngayon, kung hindi ko sana sinagot ang tawag niya di sana hindi siya nabangga. Natatatakot ako. Hindi ko na talaga alam ang mangyayari sa akin kapag nawala siya. I love him so much. Lord please let Him live. Please!

Eliza: Iha, where is Jules? Anong nangyare?

Natalie: Titaaaaaaaaaaaa! Na…n..nasa l..lo..loob si..si Ju..Jules!

Eliza: Hush, Iha! Jules will be fine I know. Huminahon ka lalaban si Jules! Hindi niya tayo iiwan.

Natalie: This is all my fault tita. Kung hindi ko sana siya inaya na maglunch ng sabay hindi siya mababangga.

Eliza: No iha, wala kang kasalanan. Huminahon ka lang. Calm down. Magpray lang tayo I’m sure makakaya niya yan.

Lance: Natalie iha, what happened?

Natalie: Dad! Si..si Jules! Na..naaksidente.

Marga: Huminahon ka iha.

Eliza: I think iuwi niyo muna siya para makapagpahinga siya.

Natalie: No tita, uuwi lang ako kapag may result na.

Dr. Roi: Sino ditto ang pamilya ni Mr. Saavedra?

Eliza: I’m his mom! Doc. Kamusta si Jules?

Dr. Roi: He’s safe now. Nabalian lang siya unti pero I assured you na okay lang siya but he is in a comma right now.

Natalie: Hanggang kailan po Doc?

Dr. Roi: I don’t know for a week siguro pero I assured you magigising siya.

Eliza: Thanks Doc.

Natalie: Oh, my gosh………..huhuhuhuhuh L

Eliza: Don’t cry iha, okay lang siya. Narinig mo naman ang sinabi ni Doc. Roi diba?

Natalie: Pero kailan siya magigising?

Lance: Don’t rush things iha, mabuti pa magpahinga ka muna.

Eliza: Tama ang daddy mo. Umuwi ka muna.

Natalie: Pero tita I want to be by his side.

Eliza: Ako muna ang magbabantay sa kaniya. Don’t worry magpahingga ka muna.

Marga: Halika na iha.

Thanks Lord, hindi mo pinabayaan si Jules. Sana magising na siya.. hindi kop o talaga alam ang gagawin kapag nawala siya. I love him so much.

Bessie: Nat, I heard what happened.

Natalie: Bess!

Bessie: Hush, mas mabuting magpahingga ka na muna/. Sasamahan muna kita ditto sa bahay niyo.

Natalie: Salamat Bess!

Bessie: Matulog ka muna para magkaroon ka ng lakas bukas para bantayan at dalawin si Jules.

Natalie: Tama ka Bess. Salamat.

Sa nga oras nay un kahit gustuhin kong pumunta sa ospital ay hindi ko makayanan. Parang naubusan kasi ako ng lakas. Hinanghina ako. Naiinis ako sa sarili ko. Wala man lamang akong nagawa kundi ang umiyak at matulog samantalang si Jules ay nasa ospital ngayon at walang malay. Iyak ako ng iyak hanggang sa hindi na kinaya ng mga mata ko at nakatulog na ako.

Kinabukasan ay nagisng ako ng mga pasado alas dose na ng tanghali. Masaki tang ulo ko marahil sa sobrang pag-iyak pero wala akong inaksayang oras naligo agad ako at nagbihis , kumain at nagpahatid sa ospital. Nadatnan ko doon sina Drew at Chase na mababakas sa mukha na nalulungkot. Lalo na si Drew.

Drew: Pare ano ka ba gumising ka nga diyan. Andyan na si Natalie oh. Bakit  ba hindi ka pa gumigising diyan.

Chase: Ano ka ba naman Drew! Gigising din yang si Jules. Mukha kang tangga diyan eh.

Natalie: Kumain nab a kayo? Ito oh, kumain na din kayo.

Chase: Salamat nat! Don’t worry magigising din yang si Jules!

Natalie: I know.

Marami pa ang dumalaw kay Jules at ako tuwing pagkatapos ng klase ko ay diretso agad ako ditto nagbabakasakali na magigising na din siya. Okay lang kahit mapagod ako basta magising na siya at naaalagaan ko siya.

Eliza: Iha, magpahinga ka naman mamaya ikaw pa ang magkasakit.

Natalie: Ayos lang tita! Okay lang magsesembreak na din naman kami eh.

Eliza: Swerte sayo si Jules, hindi mo siya pinapabayaan.

Natalie: Mahal ko talaga siya tita eh.

Eliza: Dapat sa bata na to binabatukan eh! Ang tagal gumising.

Natalie: Hahahahaha.. wag naman tita baka lalong hindi tumayo yan.

Eliza: HAHAHAH..sabgay iha.

Ilang weeks na din ang nakakalipas..pero hindi pa din siya gumigising. Hindi ko alam pero basta naniniwala ako na magigising din siya. Patience lang at Faith kay God na magigising siya. Sigurado ako. Araw araw ko siyang dinadalaw sa ospital. Kahi nakakapagod wala akong pake basta Makita ko lang siyang magising. Alam ko malapit na siyang magisng.

Natalie: Jules, kayanin mo ha. Alam ko magigising ka din. Hihintayin kita. I love you.

Miko: Kuya Jules, papasok pa ako sa Ateneo. Gumising ka na please!

Natalie: Ikaw talaga Miko!

Miko: Malakas si Kuya Jules! Alam ko yun.

Natalie: Oo alam ko din yun.

Pang 10^th week na pero hindi pa din gumigising si Jules. Ganun pa din ang drama ko. Uwi sa bahay, pasok sa school, bantay sa ospital. Namimiss na kita Jules. Sana gumising ka na. Kahit papaano naman ay nakakapagfocuse naman ako sa studies ko syempre hindi pa din ako nagpapabaya. Habang nasa campus ako ay nagring ang cellphone ko. Papunta na ako sa hospital nun eh.

Eliza: Hello? Natalie? Nagising na si Jules come here immediately. Andito silang lahat.

Natalie: Yes Tita!

Hindi ko mapigilang lumuha. Sa wakas  nagising na din si Jules. Marami akong gustong sabihin sa kaniya pag nagkita na kami. Gusto ko siyang yakapin. Halikan at kung ano-ano pa. Basta….

Nasa labas na ako ng pintuan ng kwaro ni Jules. NARIRINIG ko ang tawa niya. Kinakabahan akong pumasok. Anong sasabihin ko? Anong gagawin ko? Yayakapin ko ba siya o hahalikan? Bahala na. Moment of truth. Binuksan ko na ang pinto.

Drew: Oh, andito nap ala si Natalie eh.

Natalie: Ju..Jules!

Agad akong tumakbo papunta sa kama niya at niyakap ko siya….

Natalie: I miss you so much Jules! Hindi mo alam kung gaano ako nangulila sayo for the past weeks.

Jules: Excuse me miss ha? Pero sino ka? Chase at drew sino siya?

Para akong sinaksak sa puso ng marinig ko si Jules na sinabi ang mga salita nayun. Hindi ako maalala ni Jules? Bakit nagkaganun.. Hindi ba ako importante sa kaniya at kinalimutan niya ako? Ang sakit hindi ko alam ang gagawin ko kaya tumakbo na lang ako papalabas ng kwarto niya.

Drew: Seriously dude. Hindi mo natatandaan si Natalie?

Jules: Hindi sino ba siya?

Chase: Baliw ka ba. She’s your girlfriend!

Jules; Sigurado kayo?

Drew: Alam mo ewan ko sayo Jules! Kami naalala mo pero ang pinakimportante sayo kinalimutan mo. Bahala ka nga diyan!

Jules: Oy, pare sandali Chase!

Chase: Sorry dude!

Naguguluhan ako kanina may babaeng lumapit at niyakap ako. Drew and Chase know her but actually I don’t remember her Ewan ko ba? Sabi nila she is my girlfriend pero wala naman talaga akong naaalala. Iniwan ako nung dalawa kung kaibigan. Bakit ganun kahit pilitin ko wala naman akong naaalala.

Ito na yata ang pinakamasakit na nangyari sa buhay ko. Ang hindi matandaan ng taong mahal mo. Bakit ganoon. Lahat natatandaan niya pero ako hindi. Ang sakit daig ko pa ang sinaksak sa puso. Buhay nga ako pero parang wala naman sa katawan ko ,. Bakit nagkaganito. Pero okay lang basta nagising na siya. Hindi ko namalayan na may nabangga nap ala ako habang naglalakad.

Daniel: Miss okay ka lang ba?

Natalie: So..sorry.. Hi…hindi ko sinasadya.

Daniel: Wait may sugat ka miss. Halika sumama ka sa akin.

Natalie: Hindi wag na maliit lang to.

Daniel: Wag kang makulit miss. Sumama ka sa akin.

Natalie: Okay nga lang kasi ako eh.

DANIEL: Ayaw mo ha!

Natalie: Okay nga lang kasi ako.huhuhuhuhu..

Hindi ko napigilan ang luha ko. Pumatak na sila na parang ulan. Basta ang sakit sakit ng puso ko at sa tingngin ko ay walang gamut na magpapagaling sa akin. Niyakap na ako ng lalakeng nakabangga ko. Wala na akong pakialam basta ang alam ko ay gusto ko lang umiyak ng umiyak.

Nakatingin ako sa bintana at nakita ko yung babaeng sinasabi nila na girlfriend ko. Umiiyak siya habang tumatakbo. Hindi ko alam pero parang meron sa loob ko na gusto siyang habulin kaso hindi pwede hindi ako makatayo eh. Kaya pinagmamasdan ko lang siya. May nabangga siyang isang lalake at parang nasugatan pa yata siya ng hindi sinasadya. May nagsasabi talaga sa loob ko na puntahan ko siya. Maya-maya ay bigla siyang niyakap nung lalaki na bigla din namang may umahon na damdamin sa puso ko. Parang naiinis ako at gusto kong sugurin yung lalaking yumakap dun sa sinasabi nilang girlfriend ko. Ewan pero parang nagseselos na yata ako.

Daniel: Miss sorry hindi ko naman sinasadya eh. Huwag ka ng umiyak.

Natalie: Hindi naman kasi yun eh. Hindi kasi ako maalala ng boyfriend ko.

Daniel: Ah.. yung lalaking nasa kabilang room.

Natalie: Siya na nga. Ewan ko lahat natatandaan niya maliban sa akin.

Daniel: Babalik din ang ala-ala niya miss. Okay lang iyan.

Natalie: Salamat ha!

Daniel: Ako nga pala si Daniel Laurent. Half French, Half Filipino.

Natalie: Natalie Serano. Nice meeting you.

Daniel: Ummm…ano gusto mo sumama sa akin. Kakain n asana kasi ako eh.

Natalie: Hindi na lang din siguro. Babalikan ko na lang yung boyfriend ko baka sakaling maalala na niya ako eh.

Daniel: Sige Bye Nat!

Natalie: Bye!

Kahit papaano gumaan din ang pakiramdam ko. Sa wakas! Salamat kay Daniel at medyo nagkaroon na ako ng lakas ng loob na bumalik sa kwarto ni Jules.

Natalie: Jules! Gising ka ba?

Jules: Oo,

Natalie: Alam ko hindi mo pa ako naaalala pero handa akong maghintay hanggang s a maalala mo ako.

Jules: Pasensiya na ha. Pero ano nga pangalan mo.

Natalie: Natalie…

Jules: Natalie…

Natalie: Nagugutom ka ba. Sandali ha  lalabas lang ulit ako bibili lang.

Pero bago pa ako makaalis ay hinawakan na agad ni Jules ang kamay ko na nagging  dahilan upang bumagsak ako sa bisig niya at mula doon ay niyakap niya ako ng mahigpit.

Jules: Sino yung lalaki kanina na yumakap sayo?

Natalie: Ah. Si Daniel. Wa;la yun bagong kakilala.

Jules: Alam mo kanina nung nakita kitang niyakap nung lalaki. Ewan ko pero bigla kung naramdaman ang galit at selos. Hindi nga kita maalala pero kahit paaano ay naaalala ka ng puso ko so please. Huwag ka na munang lumabas. Dito ka lang hindi muna ko kakain. Wag mo lang ako iiwan. Mamaya magkita pa ulit kayo nun yakapin ka nanaman. Ako lang may karapatan na yumakap sayo. Huwag ka mag-alala maaalala din kita.

Nabuhayan ako sa mga kataghang binitawan ni Jules. Hindi man ako naaalala ng isip niya naaalala naman ako ng puso niya. Alam ko babalik din ang alaala ni Jules. Hindi magtatagal maaalala na rin niya ako.

Nakakatuwa naman yung babae kanina. Oo nga pala ako si Daniel Laurent half French, Half Filipino. Sayang si Natalie bay un may boyfriend na ang ganda pa naman. May sapak yata yung boypren niya eh. Kung ako yun hindi ko yun kakalimutan. Sa ganda nun na ko. Well aamin na ako playboy ako,. Eh ano naman? Can afford naman diba? Gwapo,mayaman, matalino nasa akin na lahat saan ka pa?

Mayabang nga ako. May pagyayabang naman. Anyways kaya nga pala ako pumunta ditto sa Philippines ay para dalawin yung pinsan ko na nagkaroon dawn g amnesia. Sana naman makilala ako nun. Kanina pa ako paikot-ikot sa ospital na to pero hindi ko pa din siya Makita. Kakain na nga lang muna ako.

Eliza: Daniel is that you?

Daniel: Tita Vous me manquez (I MISS YOU)

Eliza: Kanina ka pa ba ditto?

Daniel: Actually medyo tita…kanina pa nga hanap kasi ako ng hanap ng room ni Jules eh?

Eliza: Ikaw talaga! Sige halika na nga.