Ayokong Magboyfriend pero I want to be in love

Isang kalokohang sulat nanaman ng isang batang bored sa buhay niya...


Well. Ewan ko ba kung bakit naiisip ko tong mga bagay na to pero basta. Isusulat ko lang para naman may magawa akong kapakipakinabang sa buhay ko. Napansin ko lang kasi ngayon bukod sa pambansang T-shirt na NEVER GIVE UP  ay kaliwat kanan din ang mga magsing irog na magkakasama. Kahit saan ako lumingon may nakikita akong couple. Uso din kasi. Well hindi naman sa Bitter ako or anything napansin ko lang kasi ngayon na sobrang dali ng mainlove yung mga kasame age ko ngayon. Sa sobrang daling mainlove sobrang dali din masaktan at mabroken hearted. Hindi to based sa experience ha. Based to sa observation pero aaminin ko nabroken hearted din naman ako minsan kaso baby pa ako nun kaya kalimutan na natin.

Anyways. Balik sa sinasabi ko marami na ngang magboyfriends ngayon pero ni minsan hindi ako naingit sa kanila. Ewan. Ang weird ko lang talaga. I wanna be inlove pero ayoko magkaboyfriend. Sobrang Weird no? Dunno. Pero yun lang naiisip ko. Well hindi naman ako sobrang sawi sa naging unang boyfriend ko at hindi din naman ako natrauma na magkaboyfriend. It seems like mas masaya lang na single and free and ready to mingle ka sa opposite sex. Yung wala kang commitment to anything. Walang magagalit or magseselos kapag may kasama nor kausap kang iba. Inshort SINGLE with BIG LETTERS. Yeah. Masarap magkaboyfriend kasi naranasan ko na din naman yan kasi may magbibigay sayo ng extra care yung nagpapahalaga sayo , yung may date ka lagi na tinatandaan and you make super extra efforts mapasaya mo lang siya. Ganun. Masarap kaya sa feelings yun.

Pero kahit gaano kasarap yun. Ayoko muna ng relationship na more than friends. Hanggang Friends lang talaga masaya na ako. Pero katulad nga ng sinasabi ko I want to be in love. I want to be in love with someone without the hassle of entering a relationship.I want to have someone na magcacare sayo, magtetext. MagPPM at kung ano pang kilig na bagay na mararamdaman mo. Ang weird ko lang talaga. Hehehehe. 

Well habang sinusulat ko to I suddenly came up with the term Pseudo- Relationship, and came up researching about it at may nakita akong cool blog about dun. Habang binabasa ko yun I suddenly realize things. Mukhang ito ang hanap ko. It was like I want a Pseudo- relationship. Kasi tugma lahat sa sinasabi ko ngayon. Ewan? Pero umandar nanaman kasi ang kawerduhan ko.Masukista ata ako. Di ko alam?

I know maraming iba't-ibang negative sides ang isang Pseudo- Relationship. Andyan yung side na hindi ka pwedeng umasa kasi nga wala kang matinding kapit sa partner mo, wala kayong steady commitment kumbaga lahat partial lang. Next is that hindi ka pwedeng mainlove ng todo kasi nga when you love deeply with your Pseudo-partner. PATAY KA! Why? Because you are not sure kung may gusto siya sayo or wala kang kasiguraduhan if the feeling is mutual sa huli mainlove ng todo kawawa. Pangatlo aasa ka ng aasa. Aasa kang pwedeng maging kayo kahit alam mo na ang sagot ay isang malaking NO. With BIG AND BOLD LETTERS.

Yan ang mahirap sa ganitong relationship. Sobrang HARD mas HARD pa sa bato. Sabi nga sa blog ni "ahstij ahstij"

Pero kahit naman ganun pwede ka namang hindi masaktan. Paano? Well just enjoy the moment before it lasts. Kung anong nangyayari sayo ngayon enjoy mo na lang. Pakasaya. Ganun. Alam kong mahirap pero dunno. Minsan talaga iba ang trip ng mga tao at lalo na ako na sobra-sobra ang kawerduhan.

Lahat ng tao may iba't-ibang kasiyahan. Well ewan ko pero I think ito talaga yung parang swak sa akin. Don't want any relationship but I just wanna be in love. Oo na sa mga nakakabasa nito. YES I'M WEIRD. Ito ako eh. WEIRD na tao. Pero anyways. I just wanna be in love without the hassle of commitment or any relationship. Pero willing pa rin ako maghintay para sa guy na para sa akin but in the moment I just wanna have some fun and take some challenging risks.

P.S. Wala akong ka PSEUDO-RELATIONSHIP. Talagang wala lang akong magawa kaya nagsulat ako ng ganito :>

One Lazy Sunday

Heyow. Gonna write na lang to do something special. Dunno pero right now. I'm kinda lazy. Ano pa nga ba ang nagbago. Tamad naman talaga ako diba? Pero ewan ko talaga. Maraming gawain pero ayoko lang gawin kasi wala talaga ako sa mood. Pati nga maligo ngayong araw kinatatamaran ko kaya ang bah-baho ko na. Srsly. Wala talaga akong mapaglibangan gusto ko maglakwatsa pero ayoko maubos yung pera ko.

Aissssssssshh! Super Boring day for me. Ayoko naman bumalik pa sa school. Wala talaga ako mapaglibangan. Wala din ako sa mood para magupdate ng kung ano sa wattpad ko. Ni magbasa kinatatamaran ko. Haissst.. Ewan pero sobrang tamad ko talaga today. LVL. 500 sa katamaran. Psssshhhhhhh.. Can please someone save me from my boredom? Well.. syempre wala asa pa ako. Bastaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa.. SUPEEEEEEEEER! NAKAKATAMAD SUNDAY!

Bakit namumulubi ang mga Artists?

Hindi ko alam pero ngayon ko lang talaga napagtanto ang lahat. Ngayon ko lang nalaman sa sarili ko ang dahilan kung bakit namumulubi ang lahat ng mga artist habang nagsisimula pa lamang sila. Malaking sugal kasi ang pagpinta at paglikha ng mga gawang sining. Katulad sa isang contest walang katiyakan ang iyong pag-unlad. Pero hindi iyon ang nais kong isulat...

Sariling obserbasyon ko lang naman ito at wala akong ipinapahiwatig sa gusto kong sabihin. Ang sakin lang ay gusto ko ipahatid ang sarili kong opinyon kung bakit karamihan sa mga nagsisimula pa lamang na pintor ay naghihirap.

Kung bakit ko napagtripang isulat to ay dahil sa sariling karanasan at sobrang pag-iisip kanina ng mga nagastos ko.

Nagumpisa ang lahat dahil sa isang proyekto na excited akong gawin. Bakit? Dahil kasama dun ang Art. Ang pinakapaborito ko sa lahat ng components ng MAPEH. Magdrodrowing kasi at isa pa. Makakalaya na ako sa paggamit ng crayola na ilang buwan ko ng pinagtitiisan dahil sinabi ng Teacher namin na yun lang ang gagamitin at isa pa. Excited akong pagandahin ang gawa ko dahil gusto kong madisplay yung gawa ko sa Exhibit at para naman maitago ko pa to at maging remembrance kung sakali. Ganun ako kadisididong magdrawing ng maganda. Excited din akong bumili ng mga materyales na gagamitin ko. Syempre sariling pera ko. Mayaman yata ako ngayon..

Habang nasa jeep ako iniisip ko na lahat ng bibilhin ko. Ang dami pala sobra. Mukhang mauubos ang pera ko at hindi nga ako nagkamali. Wala simot ang aking pera. Doon ko napagtanto ang lahat habang papauwi ako na nakasakay sa jeep. Iniisip ko kung magkano ang lahat ng nagastos ko.Tapos naisip ko kaya pala naghihirap ang mga artist ay dahil sa pagbili sa mga materyales na kakailanganin nila. Syempre para mapaganda ang isang bagay o ang isang painting. Kailangan niyang bumili lahat ng mga magagandang materyales na sasakto para sa nais niyang gawin. Syempre ikaw kung gusto mong makagawa ng maganda yung mga dabest na gamit ang bibilhin mo na alam mo ding sulit kahit pa mahal yan basta mapaganda lang yung gagawin mo bibilhin mo yan. Ganyan  ang mga artist sumusugal sa walang kasiguraduhan.

Bakit ko nasabing walang kasiguraduhan?

Kaya ko nasabing parang sugal or kung ano man kasi bibili ka nga ng materyales na mamahalin pero ang problema ay kapag tapos na hindi lahat ng tao ang makakapansin nito o makakapreciate kasi nga ang mga tao ay may mga sariling opinyon at may sariling panlasa kung ano ang maganda at pangit sa kanila. Kaya nga nabuo ang kasabihang "Beauty is in the eye of the beholder."

Dati pinangarap ko ding maging artist pero dahil nga sa hindi akma o hindi magandang choice yun ay kinalimutan ko na lang yun at nagkasya na lamang ako na ginawang libangan ang pagguhit.Sabi kasi nila kapag naging artist ka wala kang FUTURE. Kasi nga walang kasiguraduhan. Pero para sa akin kahit namumulubi pa din sila ay hinahangaan ko pa din sila? Bakit? Bakit ko sila hinahangaan sa kabila ng kanilang paghihirap. Malamang dahil yun talaga ang gusto nilang gawin at kahit naghihirap sila ay masaya sila na nakakapagbigay kulay sila sa mga iba't-ibang mga bagay.

Mahirap ang maging artist. Pero kahit ganoon ay saludo pa din ako sa lahat ng mga artist sa mundo na nagpapatuloy pa din sa propisyon na kanilang pinili kahit sila ay nagdaranas ng paghihirap o pamumulubi.

Kaya mga artsist sa buong mundo ay saludo ako sa inyo :D

Dati at Ngayon. Kalokohang taglay ni Ace ngayong Pasko

Yow. Pasko! Pasko!Pasko! Pasko nanaman ngayon. Yeah.

Ano ba ang pwede kong sabihin? Ewan ko pero bigla ko lang naisipan na magsulat ngayon. Ganito kasi talaga ako lalo na kapag nakakabasa ng mga akda ni Bob Ong hindi ko alam pero nabubuhayan akong magsulat ulit sa Blog ko. Naisipan ko isulat yung mga naaalala ko tungkol sa pasko ng kabataan ko pa at kung anong pinagkaiba ng pasko ko ngayon sa noon. Maraming-marami ang pinagkaiba. Iisa-isahin ko ah. 

. Dati 

ang dami kong natatangap na regalo. Bakit? Kung saan-saan kasi ako inaakay nina mama para mamasko sa mga ninong at ninang ko. Saya-saya ko pa kasi bukod sa regalo may bonus pa na pera. Eh di ang yaman ko lagi kapag pasko. 

Ngayon

 matanda na ako..( Di namang sobrang tanda. para asarin ng lola katulad ng isa kong kaklase. Malay ko ba kung bakit inasar yun na lola na gayun eh mas matanda pa ako dude. So NVM.)Balik sa kwento ko. Ewan ko pero kina mama na lang ako nanghihingi ng pera. Ni ayaw ko nga lumabas kasi makikita ako ng Ninong ko next door at baka isipin na nagpapansin ako kasi gusto ko ng regalo or something. Nakakahiya kaya. (Pero syempre ganun na din ang ibig sabihin ko dun. Di lang ako nagpapahalata. Malamang porket ba malaki na hindi na pwedeng mamasko. May mga pangangailangan din naman kami. Ahuehehehehe..)

 Dati..

Kapag binibigyan ako ng pera. Hindi ko ginagastos sa mismong araw. Hinahayaan kong magpapabili ako ng mga kung anu-ano kina mama sa pera nila at hindi sa pinamaskuhan ko. Ayoko kasi gumasto sa saktong okasyon. Ewan ko ba ayokong gastusin kahit anung pera kasi ang sarap lang tignan ng wallet na may lamang pera. Sarap lang idesplay yung pera. HUAHAHAHAHAHA..

Ngayon..

Iba na. Well gusto ko pa ding itago yung pera at pagkasyahin na lang yung sarili ko sa pagtingin sa wallet ko pero bumibili na ako ng mga kung anu-anong gamit. Specially Libro. Ewan ko kahit gaano ko kagustong bumili ng damit iniisip ko na luluma din yung brand na gusto ko pero libro. Pwedeng gawing collectors Item. Para naman may mga ipagyabang pa ako. Hueheheheheh. Ang salbahe ko!

 Dati...

Never akong naexcite sa mga exchange gifts. Ewan ko ba? Para sa akin hassle lang ang magregalo kasi naman iisip ka pa ng mga kung anu-anong bagay para pangregalo. Tapos minsan di pa sumasakto sa gusto ng pagreregaluhan mo sarap sanang sabihin na kung ikaw na lang kaya ang bumunot ng sarili mong pangalan. Di sana alam mo kung ano yung gusto mo. Sarap ding bigyan na lang ng pera para less hassle. Tapos lagay mo pa sa Ampau. Ahahaha. EPIC yun. Tignan ko lang kundi nagkaroon ng konsumisyon yung pagreregaluhan mo.

Ngayon...

Ganun pa din. Hindi pa din ako natutuwa sa mga exchange gifts. Kasi naman natrauma na ata ako sa mga Pamatay na regalo ng mga bumubunot sa akin. Kung di Towel, Stuffed toy, Mug o di kaya Alarm Clock nung elementary. Sarap sana sabihin na kung pera na lang po. Kelan lang ako nakatanggap ng matinong regalo nung naghighschool ako. Yun lang. Dun lang. PRAMISE! Buti nga matitino mga utak nitong mga naging kaklase ko eh. Huehehehehhehe..

 Dati...

Maniwala kayo sa hindi nagsasabit ako ng medyas sa pinto ng kwarto ko. Siguro nagtataka kayo kung bakit hindi sa bintana? Malamang walang bintana yung kwarto ko. Nagsasabit ako kasi umaasang may laman na yun bukas paggising ko. I remember the days na sina mama pa ang nagpapaalala sa akin na magsabit daw ako baka dumaan si Santa. Tapos paggising ko kinabukasan. May laman na One hundred tapos mga kendi.

Di lang ako nagpapahalata pero alam ko naman na sina mama yung naglalagay nun. Ahahahaah. Akala nila ah! Malolloko nila ako. Hmp..

Ngayon

Eeeeeeeeewww.. Never na akong nagsabit ng medyas sa pintuan ng kwarto ko. Diretshang hingi na lang kina mama. Mas masaya pa yun kasi sasabihin mo lang kung magkano gusto mo bibigyan ka na. Masaya dibaaaaaaaaa.. Autumatic pa

 Dati..

Nahihiya pa ako kumain sa mga Christmas Party. Ayoko kasing makita nila kung gaano kabusabos ako kumain nung bata pa ako. Pahinhin effect kunyare. Para mapuri. Tsaka para naman mayos pa yung damit ko kapag nagyaya ako sa mga magulang ko na mamasyal. Tsaka iwas diyaheeeeeeeee..

Ngayon..

Di na uso hiya-hiya sa akin. WA PAKELS NA AKO. BASTA KAILANGAN KO MAKAKAIN. Hindi ako pwedeng magutom. Yun lang naman ipinupunta ko sa Christmas Party eh. Para ihatid yung regalo ko sa demanding na kaklase ko, para kunin yung regalo ko at para kumain. Ayokong naglalaro ng mga games. Ang korni. Bigay niyo na lang lahat ng mga Price sa  lahat para FAIR AND SQUARE.

. Dati..

Never namin namiss nina papa ang mga palabas sa sinehan kapag pasko. Tatlo lang kami laging nanunuod. Malamang isang anak lang ako eh. Sa loob ng sinehan. Ang ingay ni papa. Ang daming side comments ako naman ingay-ingay din, Huehehehe. Si Mama. Ayun NGA NGA TULOG. Wapakels. Isa pa pala. Never namin namiss yung Enteng Kabisote na Movie. Actually hindi ko naman talaga gusto yun. Si papa ang may gusto.Si papa ang may pera kaya gora na lang kami. Wala akong magawa. Bata pa ako nun eh.

Ngayon..

Masakit man sabihin pero hindi na kami nanunuod nung Enteng Kabisote. Nakakamiss lang. Ahuehehehe. Tatlo pa naman na silang bida dun. Sayang! Tsk! Andun pa naman si Ryza. Gusto ko pa naman siyang panuurin. Ahueheheheh..Pero siguro din narealize nanina Papa na masyado na yata akong matanda para dun at naiintindihan nila na iba na ang taste ko sa mga movies. Anyways mahal naman nila ako kaya oks lang.

Well. Madami pa akong gustong isulat kaso sa kadahilanang hindi ko na maalala yung mga dati kong ginagawa ay. Hanggang dito na lang. Napadaan lang naman talaga ako at nagsulat. Masaya naman ako sa buhay ko ngayon. May libro ako. Dalawa. Binili ko. AHueheheheheh.. Okay na ako sa dalawang libro ko. Marami mang nagbago. Okay lang. Ganun pa din ang height ko. Maliit pa din ako. Sana sa susunod na Christmas Progressing naman. At nga pala. AHAHAHAHAH. May naisip akong kalokohan. Total Next Year na Debut ko. Iimbento ako ng bagong 18 something. Ahahahaha.. Kung may 18 SHOTS. At 18 SHOES. Ako may 18 Books. HUahahahahahahah! Yun lang. Byeeeeeeeeee<3 Hanggang sa muli kong pagsulat!

Deception Behind Vanity (Isang tulang walang kwenta)

Isang tula na ginawa ko para sa asaynment namin. Wala tong kwenta kasi aminado akong wala akong FUTURE pagdating sa mga tula. Kaya kung babasahin niyo. Salamat. :D

___________________________________________

In the darkness of the night

I see it bloom

Shinning like the stars

In the sky above

I move closer for a look

And it took my breath away

Mesmerized by the beauty

Of the entity in front of me

Vanity of all vanities

I, myself been captivated

By the attraction that I felt

Inside my chest

I tried to keep it

But I just can’t

The more I hide it the more

It grows much deeper, much stronger

Oh, roses

In a field full of flowers

You’re the thing that I just can’t let go

Take me with you and don’t let me go

I tried to hold unto your forever

But things seems to fall out of pieces

The love I felt for you

Is not what I think it is

I’ve been fooled by your beauty

That you let me see

I didn’t notice that you’re just like the others

A vessel that is good for nothing

I tried to hold unto my beliefs

I tried to trust your beauty

But your thorns is like a poison

A poison that brought me to my end

Oh, roses my beautiful roses

You put me to my end

I know we can’t be together

But I promised to love you forever

SOON TO BE TAMARRAW o SOON TO BE TIGER?

Ibang Hatid na Dala ng mga Players

Isang normal na araw lang naman para sa akin at naisipan ko lang ulit magblog. Hindi ko alam pero sobrang ang hyper ko ng mga nakaraang araw siguro dala na din ng kilig na hatid ng mga MAHAL KO SA BUHAY. Mga taong pangarap kong makita pagdating ko ng COLLEGE.


Di naman ako mahilig sa mga bagay na ganito dati. Ayaw na ayaw ko ngang nanunuod ng mga basketball games kasi naboboring ako. Pero nagbago lahat ng pananaw ko ng makanuod ako ng isang UAAP game. Di ko alam kung anong season yun. Nagustuhan ko yung basketball ng makita ko si Kiefer Ravena. Player ng Ateneo na number 15. Di ko alam kung bakit pero naamaze ako sa the way kung paano siya maglaro. Magmula nun inabangan ko na lagi yung mga games nila. Naadik na siguro ako.Kahit sa TV lang ako nanunuod feeling ko lagi na akong nasa ARANETA. Dunno. Pero ang galing talaga sobraaaaa <3 IDOL na IDOL!

Di ko alam pero iba talaga yung dating ng mga PLAYERS. Lalo na pagdating kay Kiefer. Naalala ko tuloy na bago magend yung Third year namin. Hiningi ko pa sa kaklase ko yung number niya na 15. Naging peyborit number ko na kasi yung 15 nung makilala ko tong si Kiefer. Gustong-gusto ko talaga siya makita ng SOBRA <3 Kasi ang galing galing niya. 5 PEAT na sila ngayon. Galing talaga! IDOL! Sayang nga lang at di ako nakapanuod nung game nila laban sa UST. Sayang. Hindi na kasi umabot ng 3rd Game hanggang 2nd Game lang. Hintay-hintay din ng UAAP Season 76. Sisiguraduhin kong makakanuod na ako!

Hindi lang naman si Kiefer ang Peyborit ko sa UAAP. Sa Ateneo dalawa sila si Kiefer tsaka si Nico Salva. Pogi kaya ni Salva Beybe.. Kaso ayun. Graduweyt na siya this year pero atleast nagchampion sila bago grumadweyt si Papa Nico.
MagPPBA kaya siya. Sana naman :D Para may abangan na din ako dun.

GO ATENEO ONE BIG FIGHT!

Sa LASALLE meron din akong pick. Si Jeron Teng. Ang kyut kyut niya para siyang PUSA. Tapos ang galing din niyang PLAYER. Grabe yung history niya nung HIGH SCHOOL pa lang siya ah. 103 POINTS ba yun. Kung hindi ako nagkakamali. Basta ang asteeeg! Rookie of the year pa siya. San ka pa. Kamukha pa siya ng kaklase namin sa MATA.

Isa pang peyborit ko sa Lasalle ay si Thomas Torres. Kapoging bata. Ang kyut..kyut ..Di ko pa siya masyado napapansin pero.. Basta! Magaling din siya. Di nakakasawa tignan yung mukha niya ang amo-amo kasi. Rookie pa lang siya marami pa siyang mapagdadaanan. Matagl tagal ko pa siyang mapapanuod. Sayang nga lang at hindi pa dumamplis. Sayang. Sana 15 na lang din siya para mapanindigan ko ang pagiging PIPTEEN! 

Aabangan ko talaga tong si Thomas!


ANIMO LASALLE! ANIMO LASALLE!

Next naman is yung mga FEU players na IDOL din. Una na si Terrence Romeo. Ang danda ng BRACES niya. Astig din niyang player. Hindi ko man siya crush crush naman siya ni Jaynus. AHAHAHA.. Okay na yun :D

POGI din to tapos mabait din sa FANS tulad ng iba :D



Pero ang pinakagusto ko talaga sa FEU si Jens Knuttel yun nga lang. Graduate na siya. HAIST.. Knuttel BABES! Anbg pogi mo talaga. Half European siya kaya ganyan siya kagwapo. SO HANDSOMEEEEEEEEE <3

RECA! RECA! SUMA F

RECA! RECA! SUMA E

RECA! RECA! SUMA U

RECA! RECA! SUMA! FEU

Ito naman ang sunod. Isa sa mga dream school ko. Pangarap ko talaga to pramise :D Gusto ko sana mag-aral dito pero bala na kung san mapadpad nakapasa na din naman kasi ako sa FEU. Pero bastaaaaaaa<3

Actually isa lang peyborit player ko sa UST. Si Jeric Fortuna. Kaso graduweting na siya ngayon tulad ni SALVA! POGI.POGI kaya nito. Captain pa ng Growling Tigers! OH DIBA! Gusto ko yung shirt niya ah :D

KAYA

GO USTEEEEE!
GO USTEEEEE!
GO USTEEEEE!




_____________________________________


Last na to. Ang masasabi ko lang iba talaga dating sa akin ng mga basketball player. Ang lakas. Nakakaadik sila grabe. Ang sarap nilang panuorin lalo na kapag naglalaro sila at nakakapoints sila para sa mga team nila. Makapagboypren nga ng basketball player. JOKE LANG. Syempre. IDOL NA IDOL ko silang lahat. Alam ko next year may mga madadagdag nanaman sa set of favorite players ko kasi may magdadatingang mga ROOKIE at may mga aalis din naman kasi gragraduate na :D Pero okay lang yan. IDOL pa din naman lahat ng mga players. Ayun lang. Yun lang ang masasabi ko sa mga players na to :D 

Mga Makukulit na Kaibigan..

Magpospost na ulit ako sa Blog ko. This time about naman to sa mga kaibigan kong mas anez pa sa akin. Yung tipong ang hilig manguna sa lahat ng bagay. Mga Hayuup at mga Hitad na Tao..
Pero mga mahal ko :D

_________________________________________________________________________________

Sabi nila ang tunay na kaibigan daw ay yung tipong mga taong kapag may crush ka mas kinikilig pa sila sayo. Tapos kapag andyan na yung crush mo aasarin ka nila ng walang pakundangan at wa pakels kung malaman ng krush mo kahit ayaw mo.

Kung yan ang definition ng mga tunay na kaibigan. Aba'y HAYUUP. Ang dami kong ganyan. Madami akong tunay na kaibigan na ganyan. Nakakainis pero nakakatuwa. Bakit nakakainis. Eh kasi naman ayaw mo ngang malaman ng Krush mo yung tipong dedma effect ka lang pagandyan pero yung mga kaibigan mo nilalaglag ka at parang nasa jungle kung maghiyawan. Yung feeling na "Ayan alam na niya. Nakakahiya. Mga hayuup kayo!" yan lagi ang nasa isip ko kapag umiiral yung mga kaanezan ng kaibigan ko. Nakakatuwa kasi parang sila pa yung may Krash dun kung kiligin. Nakakatawa lang yung mga expression nila at yung mga pangaasar nila sayo ng wagas wagasan.

Minsan tuloy pakiramdam ko sinasabotahe ako ng mga kaibigan ko. Di ko alam eh. Laptrip lang. Ganito pala ang feeling ng ginagawa ko sa mga kaibigan ko. Laptrip lang. Ginagantihan na nila ako ngayon. Mga hayuup at mga hitad talaga. Naisip ko tuloy. Ayuko na pong mang-asar. AHAHAHA.. Ganito pala feeling ng inaasar. Sorry na po sa mga kalokohan ko. WAHAHAHAHA.. Natatawa ako sa mga naiisip ko para lang akong tanga.

Medyo mahaba tong blog ko na to kasi natutuwa talaga ako sa mga kaibigan ko lalo na kahapon :D

Ito na kwentuhan na :

October 20, 2012 (Saturday)

Ang hayup lang nng skul namin kasi may pasok kami. Hindi ako natutuwa. Dapat kasi natutulog ako ng mga oras na yun. Dapat masaya ako sa buhay ko pero hindi eh. Ang Chaka lang.. Wala din naman kaming ginagawa sa skul kahit pumasok kami. Nagitem analysis lang. Wala namang kwenta yun eh. Tsss...Tapos ayun umupo na lang ako sa upuan ko.Yung mga katabi ko busy. Yung isa nagbabasa ng kikomachine. Yung isa di ko lam kung anong ginagawa niya. AHAHAHA. Busy ako nagbabasa ng Sidney Sheldon. Nakaearphones din ako nun eh. Tagisa kami nung nagbabasa ng KIKO. Tapos nagsalita siya "Sabi ni _________, hahatid niya batikan ko? Asan na kaya?" Tapos ako. "Pupunta din yun mamaya baka may ginagawa lang." Tapos balik na ulit kami sa pagbabasa. Maya-maya dumating na yung hinihintay niya. To namang katabi ko takbo agad. Nalaglag tuloy MP3 niya. Ako naman "Huy. Ito nalaglag tuloy." Tapos pulot. Then Balik Basa. Dedma mode sa paligid. Tapos yung nasa likod ko dalawang anez na lalaking kaibigan. Kumakain sila nung nakalimutan ko na kung anong pagkain basta kumakain sila. May napansin si Papa sa Labas kaya inutusan niya si Bee ko na hawiin yung kurtina. Tapos tinignan ni Papa D kung sino tapos sabi niya "Ahhh.. Si_________. Tapos nagulat ako. Kilala ko yung apeylido na yun. Dedma pa din ako..Tapos si Bee. Kinalabit ako. "Uyyyy.. Nice Rheiza." Nasa isip ko nung mga oras na yun. PATAY! Sinasabi ko na nga ba eh. Di pwedeng di mapansin. Hayuuup! Tapos si Papa D mula sa likod niyugyog yung upuan niya. Tapos "NICE RHEIZAAAAAAAAAAAA! WOOOOOOOO! NICEEEEE!"
Paulit-ulit pa eh di ang ingay ako naman. Lord! Paalisin mo na. Bakit naman kasi naisipan ng asawa nung baboy na isama yun dito! Nakakahiya. Parang mga tannga kaibigan ko!

Tapos nagfly chikaru na sila kasama yung asawa niya. Ako naman nagtatago sa libro. Nang-aasar pa silang lahat. Si Baboy sabi niya "NICE RHEIZA." With matching nakakalokong ngiti. Tapos si Papa D naman "Nice naman oh." Yung si Cherry naman nakangiting EVIL SMILE. Yung si Bee naman. "Pati yung libro mong binabasa kinikilig." Pinantatakip ko kasi yung libro ko sa mukha ko. Nakakahiya naman kasi talaga yung ginawa nila eh.. Tapos hinampas hampas ko si Bee.

"Ang hahayup niyo talaga! Nakakainis! Alam na nga. Lalo pang nalaman. Nakakainis kayoooooooooo! Nakakahiyaaaaaaa.."

Tapos sila tawa lang ng tawa. Haissst. Mga kaibgan nga naman. Hayuup kung minsan.

And then uwian na. Nawawala yung wallet ko nababadtrip ako. Sarap manakal. Wala na nga wallet ko nawala pa yung eytgig ko (Pero nasa bag ko lang pala si eytgig. Wallet lang nawala) Nagaalburoto ako nanghihingi ng pamasahe sa nanay ko. Doble doble badtrip. Nawala na nga wallet ko. Masakit ulo ko. Hindi pa kami natuloy sa Documentary namin. Ang dami kasing epal. Nakakainis tuloy gabi ko. Nasa jeep na kami  pinamasahian ako ng nanay ko. Tapos ako yung mukha ko nasa likod lang niya nakapatong. Nakakainis kasiiii! Pero laptrip pa din yung gabi na yun kasi si G. Nasa gitna nung dalawang couple. Kaya tinatawanan namin. Nakakabastos daw kasi. Tapos ayun ang boypren na lang daw niya yung hawakan ng kamay sa jeep. Bumaba na yung asawa nung baboy edi isang couple na lang. Baby na tawag niya dun sa hawakan. Tawa kami ng tawa tapos bumaba na din si Garfield. Edi wala ng couple ako nagdradrama pa din kasi yung eytgig ko. Tapos si Chii laptrep hinawakan niya yung hawakan ng kamay tapos hinampas siya ni G kasi nangaagaw daw ng boypren. Ayun tawa kami ng tawa. (Para akong sira. Tumatawa tapos nagdradrama) Nakasubsob pa din yung mukha ko sa likod ng nanay ko. Pero nakatingin sa labas tapos huminto si Jeep. Saktong hinto ni Jeep nakita namin si Apple. Pauwi na sa bahay nila..Kakababa din yata ng jeep. Si G yung unang nakakita "Uy si anooo oh. Uyyy. Rheizaaaa!" Akala ko ako lang makakapansin. Bilis talaga ng mga mata ng mga taong ito. Tapos si Chii "Uyy.. iwas badtrip." Nakangiti na kasi ako na abot tenga. Kaya mas lalo kong sinubsob yung mukha ko sa likod ng nanay ko. Nanay ko naman "Landeee.. kinikilig." Si Baboy naman " Achuchuhcuhcuchcu!"

Sa isisp-isip ko. To talagang mga tao na to eh. Di na tuloy malayo na alam na niya talaga. Pero feeling ko alam na niya talaga. Bestfriend ba naman yun nung asawa nung baboy eh. Eh madaldal yung asawa nung baboy. (Ahahaha.. Peace Paree.. Wag  ka magalit :D)

__________________________________________________________________________

Anyways tapos na ang kwento. Ang masasabi ko lang mga hayup silang lahat. Pero kahit mga loko-loko sila at kahit lagi nila akong nilalaglag pagdating kay Crush. Okay lang. Mahal ko naman sila ng tunay.

ILABYOUUUUUUUU MGA HITAD KONG KAIBIGAN! THE BEST KAYO EVER. LALO NA SA MGA KALOKOHAN!

P.S. Mga siraulo kayo. Alam kong di naman mababasa nung iba yung nakasulat dito. Yung mga katangi-tanging nagbloblog lang ang makakabasa kaya bala kayo. Pero alam kong may isang tao na kapag nabasa to papabasa din niya sa lahat. Siraulo kang baboy ka! AHAHAHA :D ILABYOUUUUUUUU <3

Ako ay Apple!

Akala ko lahat ng perstaym tapos na. Well. Andito nanaman ako sa blog ko palabas lang ng Kilig. Hahahaha. Isa lang pero ititigil ko din to :p Ito naaaaaaaa... Magbloblog na ako ng tungkol sa.. Hmm.. Sabihin na natin na tungkol sa Love. Love na nga ba? Hindi pa naman siguro to ganun pero.. Basta nasa category ng ganun.

Nakakainis lang na nakakatuwa. Ay ewan. Parang baliw langs. Well kasiiiiiiiiiiiiiii..nemen eh. nakakahiya. Ayoko na! Huehehehehe..

Ito na talaga. Kasiii.. Hmm..Kakaiba lang talaga. Kahit ako nagulat ako sa sarili ko kahit nga mga kaibigan ko eh. Sabi pa nga nila 

"Boy! Perstaym kitang makita ng ganyan.Pramise. Sa tinagal tagal kitang kasama kahit sa unang boyfriend mo di kita nakitang nagkaganyan."

Anong sinasabi ko? Weelll... Kasi lang naman perstaym ko talagang mamula ng sobra. Can't explain. Love at first sight? Ehhh... hindi naman ako naniniwala sa ganun. Pero ewan ko. Nakakainis! Kasi naman ganito yun. Nagkukuwentuhan lang naman kasi kaming lahat ng may nabangit na pangalan yung anez kong kaibigan. Tapos parang ako "Haluh? Siya pala yun? Matagal ko na yun nakikita eh."

Sagot naman siya ng oo. Tapos nagkaayaan. Inaya ako pumunta kung saan. (BTW SA LOOB LANG TO NG CAMPUS)Sama naman ako. Lakad. Lakad. Tapos actually ayoko pa ngang sumama kasi makikita ko yun. Si Anez. Ayoko lang kasi di ko alam kung bakit pero nahihiya ako.Di man kami magkakilala pero nahihiya talaga ako.Andun na malapit na sa pupuntahan namin. Tapos biglang may nagsilabasan dun sa isang room. Mga kaklase din namin yun. 

Hinintay namin silang lahat na makalabas. Paglabas nila dahil ako ang nauuna. Nakita ko siya. Para akong naestatwa! As in STATUE OF LIBERTY ANG PEG. Bakit? Nakita ko kasi siya na tumatawa tapos nakangiti na nakikipagkuwentuhan sa iba. Hindi ko alam kung anong nangyare sa akin pero bigla akong namula at tumakbo. Hinabol pa ako ng kaibigan ko. Takbo ako tapos diretso ng Journ room. Napulang. Pulaaaaaaaaaaaaaaaaaa.

Nakakainis. Perstaym ko talaga. Pramise. Hindi ko akalain na magkakaganun pa ako kasi syempre sa tanang buhay ko na nagkacrush na rin naman ako ng mga di ko kaclose eh. Kapag nakaharap ko naman eh hindi ako tumatakbo tsaka di ako nagpapahalata pero iba talaga eh. Perstaym talaga to na tumakbo ako. Sana nga di napansin eh.With matching mula mula pa ng mukha. Like an apple lang. Nakakainis! Ayoko ng ganito.

Tapos pagkatapos nun pulang pula talaga ako na hindi ako makapagsalita. Hindi ko talaga alam ang nangyari biglaan. Yung kaibigan ko naman tawa lang ng tawa. Punyemas nangaasar pa. May nalalaman pang ako ang magiging cupid niyo. May nakisama pang isa. Sabi ko sa kanila "Subukan niyo lang akong sabihin dun malalagot kayo sa akin. Ayoko naman kasi eh!"

Sila naman umoo lang pero feeling ko may mga maitim na binabalak. Nakoooo.. Lang talaga ah. Ayoko talaga. Para akong tanga. Kasi naman eh. 

Bakit ayoko? Ayoko lang. Kasi basta may kung ano talaga na ayaw ko lang. Hindi ko alam pero ayaw ko lang. Tapos may part naman na kinikilig kilig. Actually habang sinusulat ko to. Nakangiti ako eh. Heheheheheh.. Di ko alam pero napapangiti na lang talaga ako bigla. KABAKLAAN KO NANAMAN EH! Naaalala ko kasi mukha niya. Ayan ngumingiti nanaman ako. Ayoko na nga! Heheheeheheheh.. Pero promise first time ko lang talagang magkaganito sa tanang buhay ko. I never thought na capable pala ako sa ganung emotion. Kasi mostly naman kaya kong itago. Kaya ko pang icompose yung composure ko. Pero iba talaga eh. Pagdating sa kaniya parang biglang..BOGSH. Bagsak lahat parang hindi ko kayang maging normal lang.

Para talagang apple. Yung mukha ko sa sobrang pula. Yun lang muna sa ngayon kasi kakaiba talaga eh.

With just one click on the mouse : Digital Waste and Virus Control as it affects Social Media

With just one click on the mouse:

Digital Waste and Virus Control as it affect Social Media

Nowadays societies undergo through different changes. Changes in the environment, In the economy and most likely in one self. As we go through these changes we can notice that technology is taking a big part in achieving every country’s goal which is coping up with modernization. No country wants to be left out by the other. So every country continues to develop such things that might help them to deal with modernization. As we all know we are living in a generation that everything is made possible through the help of technology. I would not be very surprised if ever cars would be flying in the sky in the near future or if humans can walk above the sea. That’s how technology works.

As a Senior High School student I have learned many things already about technology. Well I can admit that technology is a big help for everyone especially for students like me. For without technology I can never enter the world of cyber space. Without it I can never know what Facebook, Flickr or Apps is. In short life would be very dull. As what I observed in the days of my existence many teenagers like me are being attached or being addicted to the World Wide Web. Creating accounts, Sharing, Viewing or storing some data’s carelessly without realizing the impact it would have.

In the past few years’ people used to save files or data in variant devices like Floppy Disk, CD’s or Flash drives but as year’s passes by social media sites begin to rise and conquer the web with its state of the art features like chatting, writing blogs and most likely saving data with just one click of the mouse. As many social media sites like Twitter, Tumblr, 9gag and etc. became viral distinct terms like Status, Newsfeed, Tweet as well as upload and download and Privacy Settings started to arise .

With just one tap in the keyboard and click on the mouse everyone can instantly save their files online. The good thing about saving files or data online is that it can be easily access and shared anytime the uploader wants to.

As a web savvy teenager. Like any other I am also fond of uploading and downloading files from different media sites and mostly or should I say most of the time I encounter words such as Privacy Settings. Privacy Settings by its definition is the term that most of the sites used to secure the users profile and private information. But most likely everyone ignores it and check the box automatically without reading and being aware of its content. They didn’t notice that once they checked those boxes and agreed to the terms that the site was saying their files will be automatically shared to the site and the site will not be accountable for some data loss. And once the site is hacked, the data would be made available to the hacker. It was like signing a contract without knowing its content might cause your death.

As what I am saying saving files online is just too risky. Another negative effect of saving data online is what they so called Digital Waste. A person is fond of updating their status on some sites. The problem is spontaneous status update remain forever on your profile and, in the end, you will even forget about it. And it leads to some of us in a question. “Do I really want this status update to be on my profile?” Most likely the answer is no. Those status that have been posted and been forgotten is what you so called Digital Wastes. For further understanding it is a digital dumping ground that lies inside most computers, a wasteland where old, rarely used and unneeded files pile up. Such data can deplete storage space, bog down the system’s efficiency and saps its energy. Digital Waste is becoming a major problem for Social Media users.

But for every problem comes its solution. A possible solution to that problem is a tool that erases data when it reaches its expiry date. Many people could link erasing data with Viruses. But the appellation “Virus” has always had a negative connotation because the harm that they do to your data. I actually after hearing the solution for this problem became very uncertain of it for I have already encounter harmful computer virus that cause my files to corrupt and my computer to shut down. That experience made me have a grudge over viruses only to find out that virus is actually just a computer program. It is usually associated with deleting files and that is a human controlled digital organism.

After I watched the Video of Tom Tack about Digital Waste and Virus Control which is more likely promoting a new virus that is designed for positive purposes like saving data which you alone can control and can help reduce or more likely put an end to digital wastes sounds so enticing. Who would not want to have a Virus with positive purposes? Surely every web savvy would want that. As I continue to watch the video well I was kind of surprised because the virus was so unique. To use it you need to point it to your wrist and it will directly work on your computer. I found it so cool but behind of my amusement I realize what effects might do it to the data or to our body itself. What would happen if that virus design suddenly broke out and knowing that virus is automatically human controlled.

The purpose of this Virus design is truly on the positive side. Truly it can help preventing Digital Waste and saving data but what matters is that we should not be mesmerized by its purposes. I know that its purpose is just to help but beside that we must know what the other effects of this new Virus design might give us.

La Guerre a Clore ( The war has ended)

"War should belong to the tragic past, to history:  it should find no place on humanity's agenda for the future."

 ~Pope John Paul II

4 months. 16 weeks and 122 days. Time that I spent inside a room or most likely an arena. An arena that is made for war.I can not consider it as a room for I know even though it's kinda hard to see or distinguished by ones naked eye there are flames inside our soul. Flames that we are trying to hide from each other.The Flames of war that is beginning to rise.

As days passes by we still manage to keep it up in ourselves trying to be civil to each other.Trying to hide it from our teachers but as we keep it in the depths of our heart the more it became the flames of war.

In that arena I learned to become civil and to be careful of my words and be careful not to open up myself to the enemy. Well you see when you are in a battle you can never be friend with your enemies. But still I learn to like some of them. I learn to know who they are by observing them. But observing is not a very good basis to know a person or to conclude things about someone. But because there is a flame inside of me I stopped knowing them and vow loyalty to my group.

Then the awkwardness continues..It feels like my favorite ALL TIME war in the world had been reborn. It was like I'm in a COLD WAR. A war with indirect conflict rather than a direct one.A war without honor nor victory.The war is all inside our minds. We might not fight with cannons, guns or swords but we continue to ruin oneself by thinking bad of each other. Thinking mistakes and bad mouthing each other. More likely back stabbing. Smiling at each others face but when we turn our backs bad mouthing each other.The war is most likely inflecting to the emotional aspects of each group. If you're weak. You are nothing. 

The animosity grows more deeper.. It was like everyone is just waiting for this COLD WAR to become a real one. A war where you can hit each other for a kill. A war who will determined who's the best or who's right and who's wrong. The anticipation really kills everyone. All of us are just waiting for that thing. Waiting who will the first one to attack. 

Then that day came.When someone already started the war. We all thought to keep this as a secret from our adviser but you see. There are no secrets that can be keep for a long time. The war just rages. And it became an all out war. 

Our adviser. Well my heart really melt when she cried in front of us and beg for us to stop that so called war and put out the fire of hatred that is inside of each of us.She is begging but no one wants to stand up and put an end to this war. Well there are two but the others just can't.

Well I admit that when our adviser said that she is more likely in favor of the other group in the start I was very disappointed. Really disappointed but because I already love her I throw away all the disappointments and try to understand her.

As what I am saying there are only two person who wants to end that war.After knowing that our adviser stopped begging.Then she let us do what we want she sends us home without even talking to us.


The Next day you can still feel the animosity in the air..Our adviser let us seat apart and turn to our groups. Then again she talked to us. This time not begging but hearing everybody's thought. Most likely we cried. Specially me when our group render our thoughts to them. That ever since we are juniors we are FAILURES. A big Failure that's what they called our group. Only to find out that they have the same situation. Well most likely they all call us FAILURE. WE ARE ALL FAILURES. What a great revelation....

I never thought that the other party was also called as Failures. Well I really don't know and I don't know what to say about that aspect. It was like I become tongue tied.

Then we keep on talking and talking saying what is inside our minds. Until we understand each other.

Who says that every wars ends in a tragic ending. Well whoever said that is wrong because there is once a war that ended with a happy ending. And that is our war. The SPJ VS. SHAKESPEARE WAR had ended with great happiness.Well those names are not really need to be forgotten. We grow with them they are part of us. All we need to do is to accept each other. Become friends for each other. Become brothers and sisters and accept that we are not all perfect. Most likely accept that we are all EINSTEIN. 

I feel really relieved and already at peace. Well I just can't describe the happiness that is inside me. Happiness without pretensions. Just full and 100% HAPPINESS.. Now I know what to do.I can already call our room as a room with friends and not an arena with enemies . Now step by step I'm learning to like the name Einstein.Well actually I already love it. I LOVE THE NAME AND ALSO I LOVED THE PEOPLE WHO COMPLETE THAT NAME. Not just the SPJ people but the Shakespeare people. Well let's just drop those names because together we are EINSTEIN.And as one we will continue to make memories. Memories that will linger in all of us.Memories with just pure happiness.




Like what Pope John Paul II said Wars should not hinder the future but should be left out in the past.Let us all live in the future and not in the past!


Now I can really say that the war has ended. La Guerre A Clore!



 I'm an SPJ. They are also SHAKESPEARE but together we are Einstein.We are brothers and sisters.


I LOVE MY SECTION! I LOVE EINSTEIN!

Happy Birthday to me

Yah. That's right today is my birthday and I'm already 16. Hope to start my day right. 

So I decided to write something :D Actually I just woke up early today because I can't sleep anymore and the butterflies inside my stomach are already fluttering it seems like they wanna go out because of the nervousness that I'm feeling right now.

Why am I nervous? Well it's because today is our Division PressConference Radio Broadcasting Contest. We will battle 50 schools. And we are really not sure if we will gonna win. For it is a battle for everyone. 

Right now. I'm not really thinking about myself. I have the intention for winning but not just for my self but for the entire school. I want to win because it is for the entire school and for my section. Again I want to prove those people who criticize us. I want to prove them wrong in a nice way. Also I want to win because I want to compete in the Regional Level. I want to experience it so badly. Another is that I want this thing to be dedicated to God. Without him. I won't have this talent that he had entrusted me.

I write today because writing is my way of escape and as what I am telling I'm a bit nervous. For I don't know what we will do when we got there. I just so hope that we can win this one. It would be a really great PRESENT for my birthday if we Bag the awards in the Division. We can make history if we win this one!

That's all for now. Gonna get ready for the contest <3

Ad Infinitum (Without Limit)

New Blog name. New Layout and New entries.

In short everything is new. I just again changed my Blog title and my lay-out. Well this time it's because I'm turning 17 tomorrow. So it means that another book of my life is opening up. And I'm just so excited for new happenings and challenges in store for me! Yieeeeeeeeeeeee.. Another year has been given to me to enjoy life and to do things  while I can. 

I'm older now. Yah. I think so. Mature? Maybe YES. Maybe No? 

But one thing is for sure. A child's heart is still in me. Inside this little girl who will turn 17 tomorrow. So to start my birthday....I just want to see new things and to do new things. Things that are really exciting :D I want to live my life without LIMIT. AD INFINITUM! A phrase that can describe what I want in my life. I want to try new things. Meet new people and if possible fall in love? Hmmm.. actually no. Hehehe. I just don't want to fall in love right now. Like what I said. I just want to enjoy myself more. I want to know things about myself that is unknown to me. Things that I thought I can't do but I can. Want to know more about myself. It may seem sound so Selfish. But still. I just want to be myself and to understand the real me...

Yesterday. I just wonder and discover a new thing. Well it's about entering college life. Well actually I just can't really figured out what I want.

I really dunno what to do and I'm still in confusion mode. All I know is that I want to write.. Yah. That's just what I want. I want to write and write in my entire life.And I also want to handle and make amazing videos. Perhaps filmography. I want to write and I want to make videos! That's what I want. I also want to be a broadcaster. Dunno but I want a course that revolves around journalism.It was like Journalism kinda shape me up on what I really want to do in my life. I want to be like Marcelo Santos. Really! I really want to be like him. 

He's just so talented and creative. I just want to be like him. REALLY! He is my idol! A personality that I really looked up to. Like him I want to be a great writer.A writer that can inspire anyone just like him. Aishhhhhhhhhhh.. Another relief. Now I just know what I want :D

Hehehe.. Well to start a new challenge. Tomorrow will be a very big challenge into my life. Why? Today is our Broadcasting Contest Division Pres-con and I was like really nervous right now. Imagine that I will compete with 100 schools with no guarantee of winning. A competition that is a game for everyone. Butterflies in my stomach are already fluttering. 

How I pray that we will win this one! I want to win and to compete for the regional level! I really want to :D I really do! I want to prove to those people that even though we didn't get the first place in the district we can win it this time. Division Press con will be my greatest challenge for tomorrow. A battle that I'm waiting for. 

We need to win this one not just for myself but for the pride of our section and our school! We can prove them wrong!


Tomorrow my Ad Infinitum life will start. New Challenges in store.New people to meet and new memories to treasure :D

Pesteng Siyete OVER Labing-isa.

"May mga bagay na hindi maipapaliwanag ng salita kundi luha lamang ang makakapagbigay ng kasagutan." P.S. Ngayon lang talaga ako magtatagalog kahit papaano sa Blog ko kasi masama loob ko. Yung tipong gusto kong maiyak pero parang wag na lang at walang lumalabas. Nangako na ako sa blog ko na I'm not gonna write anything na madrama kaso di ko mapigilan. So let's start :D ................................................................. Yesterday was a really great day of my life. Nakumpleto ang SPJ. Kahit sa maiksi oras at panahon ayos na ako dun na nagawa nanaman namin yung dati naming ginagawa. Hindi muna ako magpapaligoy-ligoy pa ng kung ano. Straight to the point is the right thing to write right now.Kagaya ng ng sinabi ko sama-sama kami kahapon. Jamming sa kantahan at binabalikan ang mga bakas ng nakaraan na nalimot man ng iba ay nanatili pa din sa aming mga puso. Pakelam ko ba sa iba. Kalimutan na nila kami wag lang kaming magkalimutan. Kantahan . Asaran . Kwentuhan . Batuhan. Ang saya. Nafeel ko ulit na andito pa ang SPJ at parang nakalaya nanaman kami. Puro pa nga pagplaplano ang naganap kahapon. Ang saya. Nakangiti ulit ako ng TODO kahit medyo nadissapoint ako sa grade ko. WANAKO PAKE. Kasalanan ko naman di ko pinagbutihan. Okay lang. Basta masaya kami at magkakasama ang lahat <3 There is nothing that can stop my happiness on that day. The Next day.  Masaya nanaman kami. Sabi ko nga sa mga previous BLOGS ko.The more they tear us apart the more we get closer to each other. The more we stick together and the more we stand tall. Yun ang nararamdaman ko at syempre nilang lahat. Alam ko naman. masaya kami na kami kami lang yun na nga sigaw namin eh. Kami na lang. TAYO-TAYO na lang ulit. Naprove ko pa nga na lalong naging close ang SPJ ng may mga nagkakasakit at mga naaksidente. Dahil hindi talaga nagiiwanan kahit ano ang mangyari. Gagamutin kung kaya. Ganun na kami kaclose yung tipong alam lahat ng galawan ng bawat isa. Kanina pa nga tumibok talaga yung puso ko ng sabihin ni Mrs. S na magoovernayt sa kanila kaming lahat. Ang saya nun at ang sarap <3 SOLO ko nanaman sila. Kami kami nanaman. Tapos sinabi pa nila na sila ang magplaplano ng debut ko next year. Sobrang tumaba ang puso ko. MAHAL KO KAYO TODO-TODO at umaapaw. Tapos nagkayayaan sa Syete OVER labing-isa na tindahan. Akala ko magiging masaya. Yun pala NO! Minsan talaga may mga oras na akala mo masaya ka na. Akala mo maganda ang mangyayari yun pala hindi. Lagi namang ganun sa buhay eh. Ngayon lang talaga ako namulat sa realidad ng buhay. Hindi ko akalain na may kalungkutan pa na darating sa buhay. Naalala ko bigla hindi nga pala pwedeng laging saya na lang. Kailangan may blending. Pero bakit ngayon pa? Ngayon pa na okay na ang lahat. Taeng TWIST ng buhay yan.ANG GANDA NG TIMING.  Ano ba ang sinasabi ko? Dahil sa Pesteng Siyete OVER labing-isa na tindahan iyan nagkainisan kami. Hindi nagkaintindihan at kung anu-ano pa. Actually nagtatampo lang naman talaga kami eh. Alam ko naman na hindi nila maiintindihan yun kasi iba ang mga babae sa mga lalaki pero mas namimiss ko talag yung dating sila. Na yung tipong sobrang ang lalambing. Alam ko naman na walang permanente sa mundo at kailangan ng lahat magbago para sa ikabubuti ng iba. Pero.. Ewan di ko lang matanggap na iba na. Iba na talaga. Natatawa nga ako na hindi ko maintindihan eh. Para lang ako ng tanga. NABOBOBO NA AKO. Hindi ko naman pwede ibalik ang dati kasi nga lahat kami tumatanda na at kahit ayoko ng pagbabago kailangan dahil.. Iba na yung mga mundong gagalawan namin. Siguro kanina para sa kanila mababaw yung pagkakaintindi nila. Wala naman kaming magagawa kung mababaw yung pagkakaintindi nila eh. Lagi naman eh. Lagi naman nilang sinasabi na mababaw eh. Tapos kapag di naman na sila pinansin. Sasabihin sila nanaman may kasalanan. Nakakainis lang kasi yung tono nung mga boses nila. Parang kami pa ang may kasalanan ng lahat. Although may mali din kami pero hindi naman kami ang may kasalanan ng lahat. Nakakatampo lang kasi pagdating sa iba sobrang concern sila. Pagdating sa amin naman parang wala na lang. Nakakahurt lang. Hanggang ngayon naalala ko pa yung mga tono at mga itsura nila. Nakakaiyak na lang. Hindi naman sa lahat ng oras mababaw ang lahat. Intindihin mo muna dude. Hindi mo maintindihan KOYA kasi hindi mo muna pinakinggan ang lahat. KOYA.. EWAN KO SAYO. NAKAKAINIS LANG. Parang mali pa yata kami ng napagsabihan. Tapos WALK OUT EFFECT PA at yung mga itsura nila na "Bakit pa tayo sumama dito. Wala naman yung pinunta dito" Look. NakakaBADVIBES lang ng sobra. Nakakainis kaya.... Tapos nadagdagan pa ng isa. May mawawala sa journ. Nakakaiyak yung feeling na for 3 years journ na kayo tapos may isang bibitaw. Hindi ako galit or naiinis sa kaniya kasi alam ko naman at naiintindihan ko na may sarili siyang rason na hindi ko naman dapat pakealamanan. Ang sa akin lang mamimiss namin siya. Alam ko naman na kasama pa din namin siya sa iisang room. Makakausap pa din. Pero.. Wala eh..TABLADO. Kulang pa din. Magbibirthday pa naman ako :( Tapos ganito pa ang nangyayari sa lahat. Para sa isang buong araw na buhay ko sobra-sobra namang sakit sa puso. Nakakainis na ang batang kaisipan ko ay namulat na talaga sa realidad ng totoong buhay na hindi pwedeng lagi na lang masaya. Na hindi pwedeng umiwas sa pagbabago at sa pagbabago na yun ay di maiiwasan na may mawala at makasakit. Ilang buwan na lang ang pagsasamahan naming lahat. At ganito pa ang nangyayari sa amin. Alam ko naman na kaya naming lutasin to. Kami pa. GOLDEN AGE ata kami. Pero mas masaya kung yung mga nalalabing araw eh pulos saya na lang at tawanan. Hindi ganito. Bilang na lang ang mga araw namin. Mga oras. At mga sandaling pagsasamahan. Unti na lang ang panahon. Magkakahiwahiwalay na kami. Sabay-sabay na kaming sasali sa magulong laro ng katandaan. Unti-unting mamumulat sa realidad ng buhay. Unti-unting mawawala ang kamusmusan na patuloy pa ding pinanghahawakan hanggang ngayon. Sana lang sa sabay sabay nating pagmulat sa realidad ng buhay ay hindi natin makalimutan kung saan tayo nanggaling. Kung saan tayo nagakasamasama at lumaki. Kung saan natin nahanap ang mga sarili natin. Kung saan nabuo ang lahat.. Kung saan nagkaroon ng samahan na tinawag na REPUBLICK OF SPJ.

Missing everything about that name: Here's to us!

It's been ages..And I still miss that name.. Well nothing change. I'm still me and this is still my blog. But as days passes by dunno but. I still miss something. Specially this past few days. Some people  make me remind of those ol' days.. Days that are very special to me. Well it makes my heart flutter..It seems like my heart jump out of joy. Someone called me that name again. A name  that I treasure the most. It was like a remedy for my soul. I feel alive again..and very thankful that someone still remember who we are. and who I am.. Someone still remember who are those 33 students.and what they are called for those past three years. "SPJ!" someone yelled at us and we were like. Looking at the one who is calling. It was kind of a reaction chain because we all look at our backs. It all reminds me of that day. That day when we're just 33 and doing those silly things that no one can understand . That day when we  we're still young..That day when we had our ups and downs and that day when we're still amateur to face the world around us.. How sweet! Those memories still lingers in my heart. Another trip back in time when the demo ended and we are eating at the AVR.. And going back to all the memories that happened....We were all chitchatting and gather around like a family again :p Another moment to treasure. Another moment  to hold on..Those were the days.. Another realization comes into my mind.. The more they break us apart. The more we became closer to each other. The more they criticize us the more we stand together and put up our fights! It has always been us against the UNIVERSE... No one can change the fact that we are all still standing and bearing that name! We are still SPJ.  This year is the best year ever. Why? Because this year we became soo much more closer than we imagined. The relationship is much tighter. Much stronger! I LOVE YOU SPJ! I LOVE YOU DUDES! P.S. Mahal na mahal ko kayong mga bakla kayo na kahit masakit na ang katawan ko habang sinusulat to sa PSP namin ay pinagtitiyagaan ko pa din. Mahal ko kayo SAGAD HANGGANG BUTO! Nakakaiyak kayo! ANG daming memories..Daig pa natin ang mag-asawa na ayaw maghiwalay! Okay na ako sa inyo..Kahit hindi na ako mag-asawa basta kasama ko kayo! Masaya na ako! Bakla kayong lahat! Here's to us, Here's to love, here's the time when we messed up!

Muling pagbabalik mula sa pagkakalayo sa sibilisasyon..

ATLASSSSSSSSSSSST!

Nabuhay na ulit ako! Yesh! Natapos na din ang pagtitiis ko. Kasi naman matagal din akong nawala sa sibilisasyon ah! Infairness..Mukha akong aangaanga..Matapos ang ilang ligong pagkanganga sa bahay na naghihintay ng kung ano.. Ilang linggong puro PSP ang hawak. Ilang Linggong pagmomovie marathon. At ilang Linggong paggawa nung costume ko na hanggang ngayon ay hindi ko pa din natatapos.. Sa wakas nagbalik na din ako sa mundong ibabaw. WHOOOO..Kay tagal kong hinintay itechiwa! Sobrang saya ko! kyahahahha..

Kaya nga lang! Nakakainis lung ng unti ah..Alam mo yung tipong gumawa ka ng kwneto. Hindi pa naman siya tapos. Pero medyo may pagkamahaba yun para ilagay ko sa kung saan ay bigla lang nagdisappear ng dahil sa nasira yung something ng computer niyo. Nakakasayang lang. Yun kasi yung mga panahon na wala ako sa sibilisasyon. Isa yun sa mga pinagkakaabalahan ko. Tapos biglang nawala.. SUS! BOHAAAAAAY! PONO NG KOLAY! Remembrance ko pa naman yun. Para may masabi lang na may ginawa akong kapakipakinabang sa buhay ko! Hwehehehehe..Aishh..Yaan mo na nga!

Anyways.. Tapos na si UPCAT..Si USTET naman ang sunod :D Yey! Si dream school. Sana lang maayos ko yung test dun at pumasa ako! Pretty Pleaseeeeeeeee..Pangarap ko yun eh..Nga pala..Hwehehe..Sarap lang tumambay sa EVER.. Dun banda sa may department store kasi puro mukha ni Mario Maurer yung makikita mo :D Sarap lang nung buhay dun. Kung pwede lang dun na ako tumira ehhh.. Yan.. Nababakla nanaman ako..Pshhh..Gabi na din. Madami pa sana ako kukuwento kaso sususntukin na nila ako kapag naabutan pa nila ako dito.. Maaga pa ako gigising bukas.. Bye bye muna BLOGGY :D Bukas na lang ulit..

Iwas Stress :D Pasarap sa buhay

Yah..Yan ang drama ko ngayon. Hehehehe..Iwas stress, gastos at pagod ako..Bakit!? Kasiiiiii? Well nagdrop lang naman ako ng mga bagay bagay sa skul.. Wait..Hinay hinay..Hindi pag-aaral ko ang drinop ko..Hindi pa naman ako baliw para magdrop ah! AHAHAHA :D Well what I mean is that..Bumitaw ako sa ibang mga contest na dapat kasama talaga ako..Bakit!? Katulad nga ng sabi ko hindi kaya ng katawan ko..Hindi naman ako sakitin or anything pero sadyang hindi talaga kaya..

Ayoko naman pilitin ang sarili ko..Para ano!? Para magpakamatay..SUS! Wag na uyyy..Nadala na ako nung 3rd Year..Yuko ng maulit pa...Okay na ako sa ganito..Masarap ang buhay... Tsaka nakapaggive way pa ako sa mga taong gustong-gusto talaga..Hindi naman sa ayaw ko..Gusto ko pero ayaw ko lang talaga ng mga gawain na inaapura ako...Tipong minamadali..Yun ang ayoko! Kasi medyo ganun yung nangyari eh.. Ehh..kasalukuyang magulo ang aking pag-iisip..Kaya no..no.. Kasali pa rin naman ako sa ibang contest sa Journ.. Cartoonist ako.. Sa Filipino Script writer naman ako sa Cinematography! Okay na sa akin yun..


Iwas gastos na din.. Ayoko pang masapak ako nina mama..Hehehe...Ayoko lang talaga gumastos.. Basta ito ako ngayon. Pablogblog lang at pasarap sa buhay..Hindi rin pala..Drawing everyday.. Magdamag at maghapon! AHAHAHA...Walang Concept! Puro Craft! Nakatatak na yan sa utak ko! AAHAHAHAHA!

So yun lang muna bestfriend..Matutulog na ako eh..Inaantok na akechiwa! :D

Cartoonist nanaman si ATENG!

Heheheh..Magbloblog na ulit ako! Nako daig ko pa ang artista sa sobrang daming ginagawa sa Buhay eh.. Studyante pa lang naman ako.. Kabilaang praktis at training dito.. GARABEEE.. Hectic ang schedule..Wala naman bayad sa akin to.. Naisip ko lang kung may bayad lang lahat ng pinaggagagawa ko. MAYAMAN NA AKO!


Maiba ako! Ito kukwento muna ako sa buhay ko! Hwehehehe..Namiss ko nanaman ang magblog. Well bestfriend ko na to eh.. Lagayan ng kwento ng mga buhay ko.. Well wala pa naman akong WORDS of wisdom na maipapamahagi..Kwento muna ng buhay ko! CLEAR! Kwento ko!


Well sa mga nagdaang araw. Lumaban ako! As in nakipagbatttle with matching spada pa yun! Tapos sound effect ng *Ching Ching Ching* Huwait..Kaklase ko yun ah!? Oh never mind.. Kabikabilang Battery of Test.. News Writing, Balita, Copy reading, Sports Writing, Pagsulat ng Isports, Photojourn,Editorial Writing, Pagsulat ng Editoryal, Feature Writing, Lathalain.. Well pumasok ako sa mga iba diyan.. Nakailang Battery ako.. Tulad ng sa News Writing, ,Copy Reading (Eng. at Tagalog) Sports Writing..Pero hindi naman ako first or second sa mga yun.. Well hindi ko naman inaasahan na makasama sa mga category na binangit ko. Isa lang naman ang Category na gusto kong pasukan at yun ay ang Editorial Writing..Hindi ko alam pero inaasam asam ko yung category na yun simula pa second year ako...Bakit!? Eh kasi naman..Masarap magbigay ng opinyon.. Yung tipong mambatikos! (Tsk.. Salbahe ako! Hehehe) Tsaka nageenjoy ako. Hindi naman sa hindi ako nagqualify. Pumasok din ako diyan noh..Pang 5th nga lang.. Nagsisi ako ng Sobraaa.. :(((( Hindi ko nakuha ang pinakaaasam kong category pero okay lang..Kasalanan ko di ko ginalingan.. Tapos sunod na battery SPORTS..Tapos akala ko pasok ako.Pasok pang 6th naman.. Hindi nanaman naabot. Hanggang sa humantong sa Cartooning na category..

Kinabahan na ako..Gusto ko makicontest.. Para lang may mapatunayan sa sarili ko at maexcuse kapag may mga training..Hehehehe...SALBAHE! Tsaka gusto ko patunayan na may natutunan ako sa Journ kahit papaano..

Balik..Balik...


So ayun.. Cartooning na nga. Unti lang ang nagpasa..Yung may mga gusto lang kasi yung iba sa amin di magaling magdrawing.. Magiinarte pa sana ako eh..Hindi pa sana ako magpapasa.. Napilit lang ako ni Nanay Emerald.. Sabi niya sasapakin niya ako kapag hindi ako nagpasa! Hahaha..Natakot ako! XD XD..Kaya nagpasa ako.. Hwehehehehe...

Yung ibang nagpasa. Syempre nagdrawing.. Nagpasa pa nga Ex ko eh..Magaling din yun magdrawing..Pati si Clark nagpasa! Tapos ako...Nagpasa..Tapos si Hanna tapos si Lino..Tapos si Steph..Tapos si Jeyem..Tapos si Nanay.. Tapos yun judgement time na! DUG..DUG..DUG... Kabado ang bata..


Nagsabi na si Teacher..
1st Place si Steph..
2nd Place si Ex Harold..
3rd Place ako..

Aishhh.. 3rd place ako..Haist.. Eh second tsaka Third lang kinukuha..Haysst.. Tapos nagbago ang lahat!
Sabi ni Teacher hindi pede magcartooning si Steph.. So inalis siya.. Di pasok na kami ni Harold...Pasok din si Clark.. Happy Three Friends kami! AHAHA..English kami ni Clark..Tapos si Ex..Tagalog..Partner niya ang master na si Robinson! IDOL KO YUN! Honestly ayoko magcartooning. Bakit!? Ang hirap mag-isip ng concept.. Ang hirap magdrawing..Nakakaiyak.. Nagcartooning na kasi ako nung Gradeschool ako.. Eh..mey sakit ako nun..Di nanalo.. 10th lang abot :((( Natrauma ata ako!? Pshhhh..Huwag maingay!


From the very start pa lang may hula na ako eh.. Na kahit anong gawin ko sa Cartooning pa din ako babagsak. Hindi ko alam. Feeling ko lang! At ito na nga..Official Cartoonist na ang bata kaya training ng training at drawing ng drawing maghapon... Mas feel ko pa din ang pagsulat pero habang tumatagal.. Nageenjoy na ako sa pagdradrawing ko :D Di ko alam eh.. Biglaan lang! Gusto ko kasi manalo ako! Gusto ko pramise...Kaya naiinspired ako..Dagdagan mo pa na gusto ko makasama sa Paradox! Feeler.. Isa pa lang kasi yung babae na kasama dun..Puro lalaki.. Si Savinna yun! Naging IDOL ko tuloy! Ang galing kasi niya..Kaya ganun :D

Mahabahaba pa ang pagdadaanan ng Cartoonist na bata! Sana maabot ko yung goal ko! Gusto ko manalo! Dre! Magdradrawing ako ng magdradrwing..Ngayon lang ako naging seryoso sa tanang buhay ko sa Journ.. Na binago ko pati drawing style ko! Inadjust ko na lahat.. Iba na drawing ko.. Iniiwasan ko muna magdtrawing ng mga dati kong pinagdradrawing. Mahirap pero kakayanin Sir! Kailangan manalo ako! AJA! Kaya ko to! Kaya namin to! Gusto ko manalo lahat ng cartoonist ng NFHS sa contest na to! Para Cartooning naman ang maangat sa school! Taas ng pangarap koooo!


Basta! Kaya namin to! Hwaitting! YAH! >_<